Rak sutka u psa — zdjęcia Jak badać psa pod kątem raka sutka? Instrukcja krok po kroku. 1. Umyj ręce. 2. Pod pretekstem głaskania połóż psa na grzbiecie. 3. Obejrzyj wizualnie każdego Zarośnięcie odbytu jest wrodzoną nieprawidłowością (wadą), charakteryzującą się brakiem odbytu lub jego niewłaściwym położeniem. Dokładne przyczyny rozwoju wady są, jak dotychczas, nieznane. Prawdopodobnie ma ona związek z zaburzeniami rozwoju jelita grubego we wczesnym okresie życia płodu (około 7.—8. tygodnia życia płodu). Przeglądaj dostępne zdjęcia i obrazy (4 811) dla słowa kluczowego ropien lub rozpocznij nowe wyszukiwanie, aby znaleźć więcej zbiorów zdjęć i obrazów. Sortuj według:: Najpopularniejsze. Bolesny pus wypełnione obrzęk ropień w dziąsła jamy ustnej u 8-let. Ropień zęba. Tomografia mózgu pacjenta z dużymi ropniami mózgu. Rak sutka u psa — zdjęcia. Jak badać psa pod kątem raka sutka? Instrukcja krok po kroku. 1. Umyj ręce. 2. Pod pretekstem głaskania połóż psa na grzbiecie. 3. Obejrzyj wizualnie każdego Choroba Pageta pozasutkowa, poza piersią. Dzieli się na pierwotną i wtórną. Uszkodzenie pierwotnej pozasutkowej choroby Pageta przypomina rak sutka przypominający wyprysk z wyraźnym naciekającym rumieniem, z nadżerkami, wysiękiem i strupami, czasem w postaci guzków, z powolnym przebiegiem choroby i swędzeniem w różnym stopniu. Przepuklina kroczowa u psa może nawet doprowadzić do problemów z wypróżnianiem. W każdym z tych przypadków konieczna jest szybka wizyta u lekarza, który będzie w stanie pomóc twojemu pupilowi. Czas jest kluczowy. Przepuklina u psa – leczenie. W wielu przypadkach jedynym sposobem na leczenie omawianego schorzenia jest po prostu Strefa kloakogenna. C21.9. Zmiana przekraczająca granice odbytu i kanału odbytu. Rak odbytu – nowotwór złośliwy wywodzący się z odbytu, najczęściej typu raka płaskonabłonkowego. Jest jednostką o odmiennym przebiegu i leczeniu niż rak jelita grubego [1] . qH8CO. Kurzajki (inaczej brodawki) to zmiany skórne, które najczęściej pojawiają się na stopach lub dłoniach. Za ich wystąpienie odpowiada wirus brodawczaka ludzkiego HPV. Kurzajki są dolegliwością nie tylko estetyczną, często powodują ból i pieczenie utrudniając przy tym codzienne czynności. Jak pozbyć się kurzajek? Czy można im zapobiec?Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV), który jest odpowiedzialny za pojawienie się kurzajek, ma ponad 120 typów. Niektóre z nich powodują powstanie kłykcin kończystych w obrębie narządów płciowych, a inne za rozwój raka szyjki macicy. Wirusy brodawczaka ludzkiego mogą być bowiem nisko lub wysokoonkogenne. Na szczęście kurzajki należą do grupy wirusów niskoonkogennych, czyli nie prowadzą do rozwoju nowotworu. >> Preparaty na kurzajki Naukowcy podzielili miejsce występowania brodawek i ich typ w zależności od rodzaju wirusa: brodawki zwykłe, czyli kurzajki o szorstkiej powierzchni i kolorze cielistym lub żółtobrązowym, najczęściej pojawiające się na dłoniach lub pod płytką paznokcia są spowodowane zakażeniem wirusem HPV o typie: 1, 2, 4, 26, 27, 29, 41, 57, 65, brodawki podeszwowe są nieco większe od zwykłych, otacza je zrogowaciały naskórek, najczęściej występują na podeszwach stóp i mogą powodować problemy z chodzeniem. Powoduje je typ wirusa 1, 2, 4, 63, brodawki mozaikowe powstają z połączenia kilku brodawek podeszwowych, w wyniku ich zlania się ze sobą. Odpowiada za nie typ wirusa: 2, 27, 57, brodawki młodocianych, inaczej płaskie wyróżniają się gładką powierzchnią. Najczęściej powstają na twarzy lub dłoniach. Za ich pojawienie się odpowiada typ wirusa: 3, 10, 27, 28, 38, 41, 49, kłykciny kończyste pojawiają się w okolicy narządów płciowych. Mają formę miękkich narośli o kalafiorowatym kształcie. Za ich pojawienie się odpowiada typ wirusa: 6, 11, 16, 18, 30, 42, 43, 44, 45, 51, 52, 54. Kurzajki – jak można się zarazić? Gdy na skórze pojawiają się kurzajki (kurzajka to nazwa potoczna brodawki), oznacza to, że wirus HPV przeniknął do naszego organizmu. Mogło do tego dojść na skutek: bezpośredniego kontaktu z osobą zakażoną HPV, kontakt pośredni np. przez używanie tego samego ręcznika czy siadanie w miejscu, gdzie wcześniej siedział chory. Do zakażenia wirusem HPV najczęściej dochodzi na basenach, saunach i siłowniach. Istotną rolę odgrywa także indywidualna odporność organizmu. Do grup ryzyka zakażenia wirusem HPV zaliczają się dzieci, osoby starsze oraz o obniżonej odporności organizmu. Może być tak, że mimo kontaktu z wirusem HPV nie dojdzie u nas do zakażenia. Kurzajki pojawiają się na ogół od dwóch miesięcy do nawet pół roku od momentu zakażenia wirusem HPV. Szacuje się, że przynajmniej ¾ populacji borykało się z problemem brodawek na skórze. Do zasad zapobiegania zakażeniu HPV zalicza się: dbanie o higienę osobistą, zabezpieczanie plastrem ran i zadrapań, chodzenie w klapkach na basenie, stosowanie prezerwatyw, dbanie o odporność organizmu. Ochrona przed wirusem HPV – szczepienia Szczepienia ochronne to najłatwiejsza i najskuteczniejsza metoda zapobieganiu zakażeniom wirusem HPV. Szczepionka ma najwyższą skuteczność jeśli jest podana u dziewczynek i chłopców jeszcze przed rozpoczęciem współżycia. Podaje się ją domięśniowo w zastrzyku w dwóch lub trzech oddzielnych dawkach w ciągu 6 miesięcy. Szczepionka chroni przed najczęściej występującymi typami wirusa HPV. >> Zalecane szczepienia dla dorosłych. Przeciwko jakim chorobom można się zaszczepić? >> Łuszczyca - leczenie, przyczyny, rodzaje >> Kwasy tłuszczowe omega-3. W trosce o zdrową skórę i piękne włosy Kurzajki – czy znikają same? Tak, zmiana powinna zniknąć samoistnie w przeciągu roku – dwóch lat. Ponieważ wirus roznosi się może dojść do powstania brodawek w innych miejscach. Nie zawsze jednak pacjenci chcą tyle czekać – kurzajki powodują defekt kosmetyczny i są wstydliwą dolegliwością. Jeśli występują na podeszwach stóp mogą powodować dolegliwości bólowe. Pacjenci często udają się do dermatologa po sprawdzone preparaty na kurzajki lub w celu wykonania zabiegu usuwającego zmiany. Kurzajki – jak wyglądają? Kurzajka to wypukła zmiana skórna – widać wyraźnie, że jest wzniesiona ponad poziom skóry, przypomina nieco mały guzek (do 2 cm średnicy). Początkowo jest czerwona, z czasem staje się bardziej szara i chropowata w dotyku. W centralnej części kurzajki widać czarną kropkę, nazywaną potocznie korzeniem. W rzeczywistości są to zakończenia naczyń krwionośnych przy rdzeniu zmiany. Najczęściej pojawiają się kurzajki na podeszwach i palcach stóp oraz na dłoniach. Zmiany łuszczą się, może pojawić się zaczerwienienie skóry dookoła, a także bolesność przy ucisku. Kurzajki mogą występować pojedynczo lub w skupiskach. Czy kurzajki bolą? Na ogół kurzajki nie bolą. Wyjątkiem są brodawki podeszwowe, które mogą powodować ucisk na nerwy przy chodzeniu. Kurzajki na twarzy Kurzajki mogą pojawić się nie tylko na twarzy, ale i na całym ciele. Często pojawiają się na twarzy i nogach, co ma związek z… goleniem. Kurzajki na twarzy i ciele przypominają wypukłe piegi. Zakażeniu wirusem HPV w tych miejscach sprzyja podrażnianie skóry maszynką do golenia. Dochodzi wtedy do mikrouszkodzeń brodawek, które roznoszą się dalej na skórę. Jak leczyć kurzajki? W pierwszej kolejności pacjenci sięgają po apteczne preparaty przeznaczone do leczenia kurzajek. Do wyboru mają: preparaty oparte na substancjach złuszczających (kwas mlekowy, kwas salicylowy). Mają one prowadzić do złuszczania naskórka i w konsekwencji do odpadnięcia kurzajki. Preparaty dostępne są w formie sprayu, płynu lub plastrów na skórę, preparaty apteczne wymrażające zmianę – po zastosowaniu ich kurzajka powinna zmienić kolor na biały i odpaść po kilku dniach. Preparat wymrażający znajduje się w specjalnym penie – końcówkę przykłada się do zmiany, a z drugiej strony aktywuje, preparaty w formie lakieru, które pokrywają zmianę i uniemożliwiają jej rozrost. Sztywna powłoka lakieru ma sprawić, że kurzajka odpadnie od zdrowej skóry. Preparaty z apteki na kurzajki mogą powodować dolegliwości bólowe u pacjentów, a po zakończonej kuracji pozostaje zazwyczaj rana. Należy dbać o nią, aby nie doszło do ponownej infekcji. Niestety często preparaty apteczne na kurzajki nie dają pożądanych efektów. Wtedy pacjenci powinni rozważyć zabiegi u lekarza. Zaliczamy do nich: krioterapię, czyli wymrażanie kurzajki. Zabieg odbywa się z użyciem silniejszego preparatu niż te dostępne w aptece, może pozostawić po sobie niewielką bliznę. ablację tkanek kurzajki z wykorzystaniem lasera. Po zabiegu może pozostać blizna, ponieważ laser uszkadza także zdrowe tkanki, chirurgiczne wycięcie zmiany, czyli inaczej wyłyżeczkowanie zmiany wraz z korzeniem. Zabieg wymaga znieczulenia i może pozostawić po sobie bliznę. Często jest stosowany w ostateczności, gdy inne metody nie były skuteczne i kurzajka odrastała w tym samym miejscu, elektrokoagulację, czyli wykorzystanie prądu elektrycznego do usuwania kurzajki. Po zabiegu może pozostać blizna. Niestety inwazyjne metody leczenia także nie dają stuprocentowej pewności, że brodawka nie odrośnie. Domowe metody na kurzajki nie są zalecane, mają niską skuteczność, a nawet mogą zaszkodzić. O jakich metodach mowa? O ścieraniu kurzajek pumeksem, wcieraniu w nie czosnku lub smarowaniu octem. Te metody mogą tylko pogorszyć stan skóry dookoła kurzajki, a na nią samą nie mają wpływu. Czy kurzajka zniknie bez śladu? Wiele zależy od metody jej usunięcia oraz rozmiaru brodawki. Teoretycznie zmiany powinny zniknąć i nie pozostawić po sobie blizny, jednak w przypadku chirurgicznych metod ich usuwania ślad na skórze może pozostać. Kurzajka a odcisk – z czym można pomylić kurzajkę? Kurzajki bardzo łatwo pomylić z odciskiem. Inna jest przyczyna powstawania obu zmian – kurzajki powstają na skutek zakażenia wirusem HPV, natomiast odciski na skutek długotrwałego ucisku lub tarcia na powierzchnię skóry. Odciski powstają zazwyczaj na stopach – mają bladożółty kolor i bardzo grubą skórę. Rzadko zdarza się, że pacjenci mylą kurzajki z innymi zmianami – pojawiające się na stopach modzele nie wystają ponad poziom skóry, chociaż mogą powodować dolegliwości bólowe. W przypadku niepewności, co do rodzaju zmiany, należy udać się dermatologa lub lekarza rodzinnego, który także bez trudu rozpozna brodawkę. Ropień okołodobytniczy (Abscessus perianalis) Przyczyny powstawania – ropień okołoodbytniczy powstaje w następstwie infekcji gruczołów okołoodbytniczych. U większości ludzi występuje 8 do 10 gruczołów okołoodbytniczych. Są one zlokalizowane wzdłuż linii zębatej oddzielającej kanał odbytu od odbytnicy. Ze światła jelita przechodzą one poprzez mięsień zwieracz wewnętrzny odbytu do przestrzeni międzyzwieraczowej (zlokalizowanej pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu).Zamkniecie ujścia gruczołu prowadzi do szybkiego rozwoju w nim bakterii powodujących infekcję, która prowadzi do rozwoju ropnia okołoodbytniczego. Ropień i przetoka okołoodbytnicza Objawy : Do najważniejszych objawów ropnia okołoodbytniczego podawanych przez chorych zalicza się: 1. intensywny, stały ból w okolicy odbytu, który nie zależy od defekacji; 2. gorączka; 3. dreszcze; 4. parcie na stolec; 5. wydalanie treści ropnej wraz ze stolcem w przypadku samoistnego drenowania się ropnia do światła chirurgiczne pozwala stwierdzić: 1. obecność guza zawierającego treść płynną (balotowanie); 2. zaczerwienienie i pogrubienie skóry ponad ropniem w okolicy odbytu; Badania dodatkowe: w przypadku braku możliwości dokładnej oceny chirurgicznej zaleca się wykonanie tomografii komputerowej miednicy. Podział ropni okołoodbytniczych: Ropień okołoodbytowy (abscessus perianalis) Ropień okołoodbytowy powstaje z zainfekowanego gruczołu okołoodbytniczego i następnie rozwija się w przestrzeni pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu dochodząc do skóry okolicy odbytu, tworząc bolesny, chełboczący guzek (zdjecie 1) Zdjęcie 1. Ropień okołodbytowyRopień kulszowo – odbytniczy (abscessus ischiorectalis)Ropień kulszowo – odbytniczy powstaje z zainfekowanego gruczołu okoloodbytniczego, a następnie przebija mięsień zwieracz zewnętrzny lokalizując się w przestrzeni kulszowo – odbytniczej. Rozwijając się obustronnie jest nazywany ropniem podkowiastym. Ropień ten objawia się bolesnym, zaczerwienionym guzem w okolicy kulszowej. Ropniowi odbytniczo – kulszowemu towarzyszą zwykle objawy ogólne: gorączka, dreszcze, złe międzyzwieraczowy (intersphinteric abscessus)Rzadko występująca postać ropnia okołoodbytowego, który rozwija się w przestrzeni pomiędzy zwieraczami odbytu, ale nie dochodzi do skory okolicy odbytu. Rozpoznawany jest jako bolesny twór w kanale odbytu w trakcie badania palcem. Ropień naddźwigaczowy (supralevator abscessus)Ropień ten może powstawać z dwóch odmiennych źródeł. Przyczyna jego rozwoju może być infekcja gruczołów okołoodbytniczych – w tym przypadku ropień wędruje w przestrzeni między zwieraczami odbytu w kierunku dogłowowym rozwijając się ponad dźwigaczem odbytu. Może również powstać w następstwie procesów zapalnych rozwijających się w miednicy (np. choroba Crohn’a, zapalenie uchyłków esicy). Do jego głównych objawów zalicza się silny ból w okolicy odbytnicy, gorączkę, zatrzymanie moczu. Badanie chirurgiczne nie zawsze ujawnia wyraźne cech ropnia. Ropień może znajdować się poza zasięgiem badania palcem przez odbyt. Badaniem z wyboru jest tomografia komputerowa. Diagnostyka różnicowaRopień okołodbytniczy powinien być odróżniony od innych ropnych schorzeń występujących w okolicy odbytu: zapalna torbiel przedkrzyżowa,ropne zapalenie gruczołów potowych,ropne zapalenie torbieli przywłośnej,ropień gruczołu Batholiniego. Leczenie ropni okołoodbytniczych: Leczenie ropni okołoodbytniczych obejmuje następujące, podstawowe zasady: każdy ropień okołoodbytniczy wymaga drenowania w chwili rozpoznania; brak chełboczącego guzka nie stanowi przeciwwskazania do drenażu;antybiotykoterapia może być stosowana w dodatkowych chorób takich jak: choroby zastawek serca, stosowanie immunosupresji, rozległy cellulitis i cukrzyca. Około połowy ropni jest przyczyną powstawania przetok okołoodbytniczych. Powstanie przetoki okołoodbytniczej powstaje równie często przy samoistnym lub chirurgicznym drenażu ropnia. W trakcie drenażu ropnia nie zaleca się wycinania potencjalnego kanału przetoki. Wiąże się to z częściej występującym nieotrzymaniem stolca pojawiającym się po pierwotnej wycięciu przetoki (40% vs 21% chorych). Jedynym wskazaniem do jednoczasowego drenażu ropnia i wycięcia potencjalnego kanału przetoki są nawroty choroby. Ropień okołodbytowy (absecssus perianalis)Leczenie ambolatoryjne. Ropień jest nacinany w znieczuleniu miejscowym. Wykonuje się krzyżowe nacięcie w jak najmniejszej odległości od brzegu odbytu. W ten sposób skraca się maksymalnie długość potencjalnej przetoki, która rozwija się w następstwie ropnia. Ropień kulszowo – odbytniczy (abscessus ischiorectalis)Niewielkie ropnie tego typu mogą być drenowane ambulatoryjnie. Większe ropnie powinny być nacinane w znieczuleniu ogólnym w warunkach bloku operacyjnego. Nacięcie powinno wyć wykonywane według tych samych zasad jak dla ropnia okołoodbytowego. Ropień międzyzwieraczowy (intersphincteric abscessus)Ropień międzyzwieraczowy powinien być drenowany w warunkach sali operacyjnej. W znieczuleniu ogólnym nacina się ropień od strony światła kanału odbytu przecinając mięsień zwieracz wewnetrzny. Ropień naddźwigaczowy (supralevator abscessus)Drenaż ropnia naddzwigaczowego zależy od miejsca jego rozwoju. Jego drenaż jest zawsze wykonywany w warunkach sali operacyjne, w znieczuleniu ogólnym. W przypadku rozwoju z gruczołów okołoodbytniczych i penetracji do okolicy kulszowej, powinien być drenowany poprzez nacięcie skóry w okolicy pośladków. Ropnie powstałe w następstwie procesów ropnych w miednicy, powinny być drenowane z dostępu poprzez odbytnicę (zapobiega to powstawaniu przetok pozazwieraczowych). Ropień podkowiastyRopień podkowiasty powinien być drenowany w warunkach sali operacyjnej, w znieczuleniu ogólnym. Główne, głębokie nacięcie jest wykonywane w linii środkowej tylnej głęboko do przestrzeni położonej poza kanałem odbytu i odbytnicą. Konieczne jest tu pośrodkowe przecięcie zwieracza wewnętrznego odbytu pomiędzy kością guziczną i odbytem oraz rozsunięcie powierzchownej części zwieracza zewnętrznego odbytu celem uwidocznienia drenowanej przestrzeni. Poprzez dodanie tylnego, pośrodkowego nacięcia dolnej połowy zwieracza wewnętrznego, gruczoł analny, z którego rozwinął się ropień jest również drenowany. Przeciwległe nacięcie powinno być wykonane ponad ropniem kulszowo – odbytniczym. Badania bakteriologiczne – W większości przypadków nie są konieczne. Do wyjatkowych wskazań należą: konieczność różnicowania pomiędzy ropniem okołoodbytniczym i ropniem z przydatków skóry okolicy odbytu;u chorych leczonych długotrwale antybiotykami;u chorych, u których dolegliwości bólowe nie odpowiadają natężeniem rozpoznanemu ropniowi;u chorych z białaczką lub chłoniakiem, którzy mogą mieć nietypową lub odporną na antybiotyki florę bakteryjną. Przetoka okołoodbytnicza (fistula perianalis) Przetoki okołoodbytnicze są najrzadziej spotykanym schorzeniem proktologicznym. U 90% chorych przetoka okołoodbytnicza powstaje z nieznanych przyczyn. Ponad 30 % ropni okołoodbytniczych powstałych również z nieokreślonych przyczyn przekształca się w przetokę. W pozostałych przypadkach jej rozwój się z określonymi chorobami: przetoki pooperacyjne i pourazowe – 3 procentprzetoki powstałe w wyniku istnienia szczeliny odbytu – 3 procentprzetoki towarzyszące chorobom zapalnym jelit – 3 procentgruźlica – <1 procentnowotwory odbytu i odbytnicy, grzybica, choroby weneryczne, radioterapia i białaczka, mogą również przyczynić się do powstania przetoki okołoodbytniczej Przetoki okołoodbytnicze powstają najczęściej u chorych w 4 dekadzie życia. Dwukrotnie częściej przetoka odbytu występuje u mężczyzn. Podział przetok okołodbytniczych: Rozróżnia się cztery podstawowe rodzaje przetok okołoodbytniczych (rysunek 1) : przetoka międzyzwieraczowa przebiegająca pomiędzy wewnętrznym i zewnętrznym zwieraczem odbytu i kończąca się na skórze okolicy odbytuprzetoka przezzwieraczowa przebijająca wewnętrzny i zewnętrzny zwieracz odbytu i kończąca się na skórze pośladkaprzetoka nadzwieraczowa przechodzi z przestrzeni międzyzwieraczowej ku górze ponad mięśniem łonowo-odbytniczym i przecinając dźwigacz odbytnicy, kieruje się ku skórze pośladkaprzetoka pozazwieraczowa rozwija się w odbytnicy, proksymalnie do kanału odbytu i przechodzi ponad zwieraczami odbytu, kierując się ku skórze pośladka Poza różnorodnym przebiegiem, przetoki okołoodbytnicze mogą posiadać liczne odmiany anatomiczne i być przetokami wielokanałowymi. external anal sphincter – zewnętrzny zwieracz odbytu Rysunek 1: Przebieg przetok okołoodbytniczych: A – przetoka powierzchowna; B – przetoka międzyzwieraczowa; C – przetoka przezzwieraczowa; D – przetoka nadzwieraczowa; E – przetoka pozazwieraczowa Objawy kliniczne i rozpoznanie przetoki okołoodbytniczej : Przetoką okołoodbytnicza rozwija się najczęściej z ropienia okołoodbytniczego, w następstwie jego samoistnego drenażu poprzez skórę okolicy odbytu lub w wyniku jego chirurgicznego chorzy zgłaszają ból w trakcie defekacji. Jednakże jest on zwykle znacznie mniejszy niż w przypadku szczeliny odbytu. Stwierdza się również zmiany wysiękowo – zapalne oraz świąd skóry okolicy przetoki okołoodbytniczej, współistniejącej z chorobą Crohn’a lub innymi chorobami zapalnymi jelit, towarzyszy często biegunka i bóle brzucha. Jednakże, tylko w 5% przypadków choroby Crohn’a przetoka okołoodbytnicza jest jej pierwszym sposób leczenia przetoki zależy od dokładnego rozpoznania jej przebiegu. Konieczne jest ustalenie ujścia wewnętrznego (od strony jelita) i zewnętrznego (od strony skóry) przetoki oraz jej przebiegu względem mięśni zwieraczy odbytu. Ocena przetoki wymaga w wielu przypadkach badania chorego w znieczuleniu ogólnym, w warunkach sali operacyjnej. Badanie fizykalneBadaniem fizykalnym może ujawnić występowanie stwardniałego pasma pomiędzy skóra, a kanałem odbytu w kierunku do ujścia wewnętrznego przetoki. Badanie palpacyjne przez odbyt może ujawnić podejrzaną zbliznowaciała lub obkurczoną kryptę. Dodatkowo badanie “per rectum” ocenia funkcje zwieraczy i daje wskazówki co do konieczności wykonania badania manometrycznego. Anoskopia, proktosigmoidoskopia, kolonoskopia. (zob. rozdz. o żylakach odbytu) Anoskopia może pomóc w identyfikacji otworu wewnętrznego przetoki w kanale odbytu. Masowanie kanału przetoki może powodować wydzielanie się ropy z okolicy linii grzebieniastej w ujściu wewnętrznym przetoki. Proktosigmoidoskopia może wykluczyć głębsze umiejscowienie otworu wewnętrznego, zapalenie jelita grubego lub obecność nowotworu. Kolonoskopia jest właściwą metodą diagnostyczną w przypadku podejrzewania choroby Cohna, jako przyczyny przetoki nawrotowej lub mnogich przetok, lub gdy istnieje podejrzenie zapalenia jelita grubego. W przypadku przewlekłych i nawrotowych przetok okołoodbytniczych wykorzystuje się do pełnej diagnostyki przetok przezodbytową ultrasonografię, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny lub fistulografię. Fistulografia. Fistulografia może być wykorzystana w ocenie przetoki nawrotowej, szczególnie w przypadku niepowodzenia pierwotnego leczenia chirurgicznego, spowodowanego nieuwidocznieniem ujścia wewnętrznego przetoki. Otwór zewnętrzny jest delikatnie nakłuwany przez cienka sondę lub dren, przez które podawany jest kontrast rentgenowski, a następnie wykonuje się zdjęcia radiologiczne w pozycjach przednio-tylnej, skośnej i bocznej. Powikłania badania są rzadkie, dolegliwości pacjenta można zmniejszyć poprzez obniżenie ciśnienia wprowadzanego kontrastu w trakcie podawania kontrastu do kanału przetoki. ultrasonografia przetok nie wymaga oceny ultrasonograficznej w celu ich prawidłowego leczenia, niemniej przetoka nawrotowa lub złożona może być wskazaniem do tego badania. W porównaniu z fistulografia badania ultrasonograficzne powala ocenić anatomię zwieraczy oraz ich relacje w stosunku do przetoki. Badanie powinno być wykonane z zastosowaniem głowicy doodbytniczej o częstotliwość 7-10 MHz. Technika ta umożliwia ocenę kanału odbytu i przestrzeni okołoodbytniczej, dostarczając dokładnego obrazu występujących tam struktur. W badaniu USG przetoka jest uwidaczniana jako hypoechogeniczny ubytek. Badanie USG pozwala uwidocznić kanał przetoki międzyzwieraczowej i przezzwieraczowej. Inne, bardziej złożone przetoki nie są dostępne badaniu ultrasonograficznemu. Podanie wody utlenionej do kanału przetoki może pomóc w potwierdzeniu przebiegu kanału przetoki gdyż w jej przebiegu stwierdza się wtedy pęcherzyki powietrza. Rezonans magnetyczny (MRI)Ostatnio publikowane dane podkreślają częstą zbieżność obrazu MRI z oceną sródoperacyjną. W rozpoznaniu pierwotnej przyczyny przetoki – 85,7%, w stwierdzeniu obecności oraz miejsca wtórnego ropnia – 91,4%, w ocenie przetoki o kształcie podkowiastym – 94,3%. Technika ta jest stosowana dla rozróżnienia oraz identyfikacji poszczególnych struktur anatomicznych: zwieracza wewnętrznego i zewnętrznego odbytu, błony śluzowej kanału odbytu, oraz ziarniny wewnątrz przetoki. Niemniej doświadczenia w stosowaniu tej metody są niewielkie. Tomografia komputerowa (TK).TK jest przydatne w ocenie nacieku zapalnego okołoodbytniczego u pacjentów z powikłaniami okołoodbytowymi w przebiegu choroby Cohna. Obraz TK jest uzyskiwany poprzez podanie kontrastu doustnego, dożylnego i doodbytniczego. Według danych z literatury TK może zidentyfikować obecność i przebieg przetoki w 24 %, ropień w 66 % i rozlane zmiany zapalne w 80%. TK oferuje nieinwazyjna metodę obrazowania przestrzeni okołoodbytniczej i pozwala odróżnić ropień wymagający drenażu chirurgicznego od zapalenia tkanki łącznej okołoodbytniczej. Niemniej dokładne miejsce patologii może być ocenione pośrednio w relacji do mięśni i najlepiej jest widoczne w okolicy dźwigaczy i zwieraczy odbytu. TK fistulografia jest inną, nowa techniką obrazowania i może być stosowana z powodzeniem w rzadkich przypadkach przetoki złożonej. Leczenie przetok okołoodbytniczych: Leczenie chirurgiczne jest prawie zawsze konieczne w przypadku objawowych przetok okołoodbytniczych. Nie dotyczy to chorych z przetoką powstałą w następstwie choroby Crohn’a – podstawowym leczeniem powinno być leczenie farmakologiczne. Leczenie chirurgiczne w chorobie Crohn’a powinno być stosowane jedynie w przypadkach nawrotowych przetok celem leczenie przetoki okołoodbytniczej jest jej wyleczenie bez upośledzenia funkcji trzymania chirurgiczne zależy od typu przetoki. Dlatego też rozpoczyna się leczenie od badania przetoki okołoodbytniczej w celu określenia przebiegu jej kanału. Badanie to wymaga zwykle krótkotrwałego znieczulenia ogólnego w celu uniknięcia bólu związanego z oceną kanału i ujść przetoki. Szczególnie trudna jest ocena ujścia wewnętrznego przetoki. Często jego ustalenie nie jest możliwe. Pomocna może być tutaj reguła Goodsall’a ( przetoki, których ujście zewnętrzne znajduje się w odległości do 3 cm od krawędzi odbytu i ku tyłowi od linii poprzecznej odbytu, przebiegają łukowato ku linii środkowej tylnej kanału odbytu;przetoki, których ujście zewnętrzne znajduje się ku przodowi od linii poprzecznej odbytu, przebiegają promieniście do wnętrza kanału odbytu ku najbliżej położonej krypcie okołoodbytowej. Poza regułą Goodsalla mieszczą się przetoki, których otwór zewnętrzny umiejscowiony jest ponad 3 cm od brzegu odbytu lub występują liczne otwory, wówczas otwór wewnętrzny prawdopodobnie umiejscowiony będzie w jednej z krypt tylnych. Reguła Goodsall’a Przetoki międzyzwieraczowa – podstawowym sposobem leczenia tych przetok jest otwarcie kanału przetoki wraz z przecięciem mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu, co nie upośledza funkcji trzymania stolca. Rana pozostaje otwarta do chwili wygojenia przez ziarninowanie. Leczeniem wspomagającym są nasiadówki i przyjmowanie błonnika. Przetoki przezzwieraczowe – pod względem terapeutycznym dzielimy je na niskie i wysokie przetoki przezzwieraczowe. Niskie przetoki przezzwieraczowe mogą być operowane w sposób podobny do przetok międzyzwieraczowych. Jedynym warunkiem jest prawidłowa, przedoperacyjna funkcja zwieraczy odbytu. Wysokie przetoki przezzwieraczowe lub przetoki przednie u kobiet powinny być leczone: z użyciem przecinającego “setonu” (sączka lub niewchłanialnej nici). Metoda ta polega na przeprowadzeniu poprzez kanał przetoki nierozpuszczalnych nici lub cienkiej gumy, które są stopniowo zaciskane (co tydzień do miesiąca), aż do chwili przecięcia obejmowanej części mięśnia zwieracza zewnętrznego odbytu. Powolne przecinanie zwieracza odbytu wraz z postępującym jego włóknieniem w miejscu działania setonu, zapobiega jego znacznemu rozdzieleniu się w chwili jego przecięcia. Leczenie z użyciem setonu istotnie zmniejsza częstość nawrotów choroby jednakże, u części chorych, powoduje nieznaczne nietrzymanie stolca. Objawy nietrzymania stolca ustępują zwykle po całkowitym wygojeniu wycięciem kanału przetoki i zastosowaniem płata śluzówki zamykającego otwór wewnętrzny. Przetoka jest wycinana od ujścia zewnętrznego do okrężnych włókien mięśnia zwieracza zewnętrznego odbytu. Pozostała część kanału przetoki jest oczyszczany z ziarniny i patologicznego nabłonka. Ujście wewnętrzne jest koagulowane i oczyszczane. Następnie płat śluzówkowo-mięśniowy jest przesuwany z części proksymalnej jelita ponad ujście wewnętrzne przetoki. . Wycinany płat jest skierowany podstawą w stronę bliższą jelita. Szczyt płata powinien wystawać maksymalnie 1 cm poniżej otworu wewnętrznego przetoki. Podstawa płata powinna być maksymalnie dwukrotnie szersza od jego środka. Rana wewnętrzna w mięśniach powinna być zeszyta za pomocą nici wchłanialnej po oczyszczeniu przetoki. Szczyt płata zawierający otwór wewnętrzny przetoki należy wyciąć a sam płat przyszyć w tę okolice za pomocą szwów wchłanianych. Istotnymi cechami stosowania tej metody są: odżywczy płat zaopatrujący w krew, brak napięcia, zamknięcie otworu wewnętrznego przetoki. Część zewnętrzna kanału przetoki powinna być drenowana lub wypełniona klejem tkankowym. Przewagą tej metody leczenia przetok okołoodbytniczych jest znacznie mniejszy odsetek dysfunkcji zwieraczy odbytu niż przy zabiegach z zastosowaniem sączka;użycie kleju tkankowego. Jest nową metodą leczenia wysokich i skomplikowanych przetok okołoodbytniczych. Metoda ta zapewnia szanse wyleczenia u około 60% chorych. Jednakże metoda ta nie posiada istotnych powikłań. Może być ona również stosowana w przypadku występowania przetok u chorych z chorobą Crohn’ stożków” kolagenowych (anal fistula plug). Jest to najnowsza metoda leczenia wysokich przetok okołoodbytniczych. Polega ona na wprowadzeniu do kanału przetoki podłużnego stożka wytwarzanego ze świńskiego kolagenu. Stożek ten zamyka ujście wewnętrzne przetoki oraz wypełnia jej kanał. Metoda ta pozwala na leczenie wysokich przetok bez ryzyka uszkodzenia zwieraczy. Pozwala ona również na wielokrotne powtarzanie zabiegu w przypadku nawrotu przetoki. Przetoki nadzwieraczowe – przetoki nadzwieraczowe powinny być leczone metodą setonu lub metodą przemieszczenia fragmentu śluzówki. Przetoki pozazwieraczowe – dzielimy na niskie i wysokie. Przetoki z ujściem wewnętrznym położonym nisko w odbytnicy mogą być czasami leczone przezodbytniczo z zastosowaniem przemieszczonego fragmentu śluzówki odbytnicy. Przetoki położone powyżej, w jelicie grubym lub wywodzące się z jelita cienkiego powinny być leczone przez laparotomię w celu wycięcia fragmentu jelita i usunięcia kanału przetoki. Wskazania do zastosowania “setonu”Następujące sytuacje kliniczne wymagają zastosowania sączka: 1) przetoka obejmująca znaczną cześć mięśnia zwieracza zewnętrznego np. głęboki przedni lub głęboki tylny ropień, 2) przednia przetoka u kobiet, 3) pacjenci ze współistniejącym zapaleniem jelita grubego lub HIV, 4) starsi pacjenci z osłabioną funkcja zwieraczy, 5) niepewność w lokalizacji przetoki w stosunku do zwieracza, 6) mnogie, jednoczasowej przetoki, 7) pacjenci z licznymi wcześniejszymi operacjami zwieraczy lub po urazie zwieraczy. Zastosowanie “setonu” pozwala na uzyskanie następujących wyników leczenia chirurgicznego przetok: współczynnik nawrotu od 0% do 17% (średnio do 5%), nietrzymanie gazów 0-25%, stolca (średnio 3,5%) i wysoki bo 40% wskaźnik bezwiednego zanieczyszczania się. Wczesne powikłania pojawiają się maksymalnie u 6% chorych : zatrzymanie moczu, krwawienie, zaklinowanie stolca, zakrzepowe zapalenie żylaków odbytu. Późniejsze powikłania (9%) to: ból, krwawienie i zapalenie, świąd skóry okolicy odbytu. Wskazania do zastosowania przemieszczonego płata śluzówki, kleju tkankowego lub stożka kolagenowegoWskazania do zastosowanie płata śluzówki lub kleju tkankowego jest podobne do wskazań do operacji przetoki okołoodbytniczej z użyciem “setonu”. Jednakże te dwie, nowe metody operacyjne, powinny mieć pierwszeństwo u chorych leczonych z powodu choroby Crohna oraz u chorych z obniżoną odpornością. Współczynnik nawrotu przetoki wynosi tu około 10% (choroba Crohna – 30%). Metody te wiążą się ze znacznie mniejszą częstością powikłań, a w szczególności z niewielkim ryzykiem nietrzymania stolca. Szczególne wskazaniaU pacjentów z chorobą Cohna, albo AIDS może zaistnieć konieczność czasowej stomii, odżywiania pozajelitowego lub stosowania cyclosporyny. Powikłania po leczeniu chirurgicznym przetok okołoodbytniczych: NawrótWskaźnik nawrotów po leczeniu chirurgicznym przetoki może być całkiem wysoki. Głównymi czynnikami nawrotu przetoki są: niewystarczające leczenie wstępne, zła kontrola leczenia rany po fistulotomii oraz współistnienie zapalenia jelita w przebiegu choroby Crohna. Częstsze kontrolne wizyty w gabinecie zabiegowym po leczeniu chirurgicznym mogą pomóc pacjentowi w prawidłowej pielęgnacji rany. Pozwala to klinicyście kontrolować proces gojenia rany. Pacjent z nietrzymaniem stolca musi być zbadany bardziej dokładnie. Powinna być wykonana manometria, ultrasonograficzne badanie zwieraczy odbytu, elektromiografia, latencja motoryczna nerwu sromowego. Nietrzymanie stolcaDysfunkcja zwieraczy odbytu jest najbardziej niepokojącym powikłaniem. Szczególnie często występuje ona w pierwszym okresie po leczeniu operacyjnym. W ciągu pierwszych dwóch lat od zabiegu stwierdza się to powikłanie u około 7% chorych. Jego częstość zmniejsza się w miarę upływu czasu i ostatecznie dotyczy 3,2% chorych. Dysfunkcja zwieraczy odbytu jest najczęściej obserwowana po leczeniu przetok również od wielkości nacięcia zwieracza odbytu. Większość pacjentów z niewielkimi objawami nietrzymania stolca uzyskuje poprawę po całkowitym wygojeniu rany. Inne powikłaniaPrzedłużające się gojenie rany, zwężenie odbytu, wypadanie śluzówki odbytnicy. Gojenie rany trwa średnio od 5 do 6 tygodni. W nielicznych przypadkach może ono jednak trwać do 12 tygodni. Przedłużone gojenie najczęściej występuje u pacjentów nie zgłaszających się na badania kontrolne po leczeniu operacyjnym. Zwężenie odbytu po operacji przetoki prowadzi do przewlekłych zaparć, bolesnego parcia na stolec lub przecieku luźnego stolca brzegami obkurczonej blizny w kanale odbytu. Preferowane jest postępowanie lecznicze polegające na masowaniu okolicy odbytu. Wypadanie śluzówki odbytu może być leczone poprzez chirurgiczną plastykę odbytu. Nadmierne wypadanie sierści u psa nie zawsze musi świadczyć o chorobie. Pies gubi włosy codziennie, a w niektórych miesiącach może tracić ich więcej i jest to jak najbardziej prawidłowe. Zdarza się jednak, że utrata włosów to jedynie objaw poważnej choroby. Chcesz wiedzieć dlaczego pies linieje, kiedy należy się martwić nadmierną utratą włosów czworonoga i co na wypadanie sierści u psa jest najlepsze? Przeczytaj. Kiedy pies traci sierść?Sezonowe wypadanie sierściChoroby endokrynologiczneNieprawidłowe proporcje składników odżywczych Alergie Atopowe zapalenie skóry (AZS)Substancje chemicznePasożyty i bakterieGrzybicaChoroby genetyczneStres, nerwica i depresjaKiedy wypadanie sierści powinno nas zaniepokoić?Jakie preparaty podawać psu na wypadanie sierści? Kiedy pies traci sierść? Psia sierść wypada przez cały rok. Niektóre rasy psów tracą obfite ilości sierści każdego dnia, a inne jedynie pojedyncze włosy. Rasy, które gubią najmniej sierści, to te, które są uważane za „hipoalergiczne”. Należą do nich między innymi pudel, czarny terier rosyjski, sznaucer i basenji. Sezonowe wypadanie sierści Sierść obficiej wypada jesienią i wiosną. To normalne zjawisko, które nie powinno niepokoić opiekunów. Psy przygotowują się w ten sposób do zmieniających się warunków atmosferycznych. U niektórych czworonogów ilość wypadającej sierści nawet podczas przesilenia jest skąpa, a u innych bardzo obfita. Warto wówczas wyczesywać martwe włosy codziennie na spacerach lub zaraz po nich oraz częściej odkurzać mieszkanie. Choroby endokrynologiczne Wynikają z nieprawidłowych proporcji hormonów w organizmie. Zaburzenia hormonalne pojawiają się, gdy gruczoły dokrewne, produkujące i wydzielające hormony funkcjonują nieprawidłowo lub organizm nie reaguje właściwie na wytworzone hormony. Istnieje wiele schorzeń, w przebiegu których psy gubią sierść. Najistotniejsze z nich to: niedoczynność tarczycy Jest to niedobór hormonów tarczycowych lub brak reakcji organizmu na ich obecność. Objawem tego są symetryczne wyłysienia na bokach ciała, rzadko obejmujące głowę i kończyny. Włosy często wypadają też na grzbietowej powierzchni ogona. Sierść jest sucha i łamliwa, bez połysku. Wyłysiałe miejsca na skórze mogą być przebarwione, sama skóra jest zgrubiała i chłodna. Choroba wymaga potwierdzenia za pomocą specjalistycznych badań krwi. Leczenie polega na podawaniu psu leków, które uzupełniają niedobory hormonów tarczycowych. nadczynność tarczycy Pojawia się u osobników z gruczolakiem lub gruczolakorakiem tarczycy. Objawy to zmierzwiona sierść oraz miejscowe wyłysienia. Rzadko występuje u psów, ale nie należy jej bagatelizować. Schorzenie wymaga potwierdzenia za pomocą badań dodatkowych (z krwi). Leczenie zależy od stanu klinicznego psa. Może się opierać na środkach farmakologicznych, radioterapii lub chirurgicznym usunięciu tarczycy. nadczynność kory nadnerczy (zespół Cushinga) Zbyt wysoki poziom glikokortykosteroidów może pojawić się na skutek przyjmowania niektórych leków, z powodu guza nadnercza lub zaburzeń funkcjonowania przysadki mózgowej. Często występuje u pudli, jamników i bokserów. Chorobie towarzyszą zmiany skórne – symetryczne wyłysienia na grzbiecie, tułowiu, klatce piersiowej i brzuchu. Raczej nie występują na głowie i kończynach. Włosy są matowe, łamliwe, płytko osadzone i pozbawione blasku. Skóra jest cienka, prześwitująca, co łatwo można zauważyć w miejscach wyłysień. Chorobę należy potwierdzić za pomocą badań laboratoryjnych. Przydatne są także próby czynnościowe nadnerczy, czyli test stymulacji ACTH oraz test hamowania deksametazonem. Leczenie ustala lekarz weterynarii na podstawie objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych. przerost i zapalenie tarczki ogona Podwyższony poziom męskich hormonów we krwi jest spowodowany zmianami patologicznymi w jądrach. Pojawia się ubytek włosów na ogonie, około 2-6 cm od okolicy odbytu. Towarzyszy temu zaczerwienienie oraz obrzęk. Choroba wymaga specjalistycznego leczenia. dysfunkcja jajnikowa U samic dochodzi do zaburzeń wydzielania hormonów, odpowiadających za cykle płciowe. W okolicy krocza pojawia się wyłysienie. Skóra jest sucha z popękanym naskórkiem. W okolicy sromu występuje łojotok. W takich sytuacjach potrzebna jest konsultacja lekarza weterynarii. rogowacenie ciemne Przyczyny tej choroby nie są jeszcze do końca znane. Pojawiają się przebarwienia, zgrubienia i pęknięcia naskórka. Choroba często występuje u jamników. Pierwsze objawy pojawiają się w wieku szczenięcym, mają postać brązowych plamek pod pachami. Leczenie polega na podawaniu preparatów hormonalnych oraz witamin i minerałów. Nieprawidłowe proporcje składników odżywczych Brak nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin, nadmiar potasu i wapnia, czy niedobór cynku w diecie mogą sprzyjać nadmiernemu wypadaniu sierści i osłabieniu struktury włosa. Zmiany dotyczą zazwyczaj całej sierści psa, nie występują punktowo. Dieta czworonoga powinna być zbilansowana i dostarczać mu wszystkich niezbędnych składników odżywczych w prawidłowych proporcjach. Niezbilansowana dieta wynika najczęściej z błędów żywieniowych opiekunów, którzy np. gotują dla psów w domu. Najbezpieczniej jest stosować pełnoporcjową gotową karmę dla psów, np. mokrą i suchą karmę Pedigree. Alergie Utrata sierści może być spowodowana nadwrażliwością na niektóre alergeny. Wiele psów jest uczulonych na przykład na ślinę pcheł, które żerują na ich skórze. Zdiagnozowanie alergii u psa nie jest proste, wymaga specjalistycznych badań dodatkowych oraz dużo cierpliwości ze strony opiekuna. Zmiany alergiczne na skórze występują nagle, pies czuje bardzo silny świąd, wygryza sierść i liże miejsce, w którym odczuwa dyskomfort. W skutek tego powstaje rana, która często wymaga interwencji lekarza weterynarii. Wyłysienia na tle alergii występują miejscowo. Leczenie alergii u psa polega przede wszystkim na eliminowaniu alergenów, które uczulają psa i wywołują objawy. Atopowe zapalenie skóry (AZS) W wyniku nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej na alergeny powietrznopochodne, dochodzi do rozwinięcia się zmian zapalnych, które są źródłem świądu. Powstaje także rumień. Pies, drapiąc się, uszkadza powierzchnię skóry. Wykwitom pierwotnym towarzyszą także krosty, grudki i nadżerki, powstają także miejscowe wyłysienia. U niektórych ras, chorobie towarzyszą nietypowe zmiany, np. u bokserów często występuje pokrzywka, a u labradorów łojotok suchy. Rodzaje alergii u psów: alergia pokarmowa (na drób, nabiał, wieprzowinę, wołowinę lub inne);alergia wziewna (na grzyby, roztocza, pyłki lub inne);alergiczne pchle zapalenie skóry – APZSalergia kontaktowa (np. na metalową miskę, obrożę itp.) Substancje chemiczne Niektóre leki nieprzeznaczone dla psów, kosmetyki i środki insektobójcze mogą podrażniać skórę zwierząt, powodując miejscowe wypadanie włosów i podrażnienie skóry. Pamiętaj, by stosować u psów tylko i wyłącznie preparaty przeznaczone dla tego gatunku zwierząt. Pasożyty i bakterie Pasożyty są często pierwotną przyczyną problemu. Żerują na powierzchni skóry lub w jej warstwach powierzchownych, co powoduje zaburzenie jej ciągłości. Uszkodzona skóra to brama wejścia dla niebezpiecznych bakterii oraz pasożytów, które mogą dawać silniej wyrażone objawy skórne oraz zajmować kolejne obszary, w tym tkankę podskórną, mięśnie i kości, a wraz z krwią mogą rozprzestrzeniać się po całym organizmie. bakterie Odpowiadają za powierzchowne lub głębokie zapalenie skóry. Bakterie mogą dostać się do skóry przez owady kąsające, mogą być także przeniesione przez ciała obce, które naruszają ciągłość skóry. pasożyty nużeniec psi Demodekoza to choroba wywoływana przez inwazję nużeńców (Demodex canis). Pasożyty zasiedlają mieszki włosowe i powodują ich zapalenie. Można wyróżnić postać miejscową i uogólnioną. Pierwsza lokalizuje się w okolicy twarzowej i przestrzeniach międzypalcowych. Charakterystycznym objawem są bezwłose ogniska na skórze. O postaci uogólnionej mówi się, kiedy pies ma więcej niż 12 zmian skórnych na całym ciele lub kiedy zmiany skórne mają dużą średnicę (np. zajmują całą głowę lub dużą część tułowia). Demodekoza to trudna do zdiagnozowania choroba, ponieważ nie zawsze udaje się wyizolować pasożyty. Nużyca, czyli demodekoza często atakuje szczenięta, bardzo stare psy oraz osobniki, które mają niedobory odporności. Nużeńce naturalnie występują na skórze czworonogów. Jednak objawy nużycy pojawiają się dopiero wtedy, gdy ich liczba znacząco wzrośnie, a układ immunologiczny psa nie będzie w stanie poradzić sobie z inwazją. świerzb drążący to pasożyt, który może pojawiać się u psów przez cały rok. Pasożyty drążą korytarze w skórze, namnażając się w nich i powodując ogromny świąd. Zmiany pojawiają się najczęściej w miejscach, w których skóra jest najbardziej delikatna, czyli na brzuchu, w pachwinach, pachach i na małżowinach usznych. Objawy szybko się rozprzestrzeniają i świerzb zajmuje coraz większe obszary. Pies, drapiąc się, podrażnia skórę i przyczynia się do pogłębienia wyłysień. Świerzb jest wysoce zaraźliwy dla innych psów, ale może też w pewnych sytuacjach przenosić się na inne gatunki zwierząt, a także na ludzi, dlatego wymaga podjęcia szybkiego leczenia. Grzybica Najczęściej pojawia się u osobników starych, rzadziej u bardzo młodych zwierząt. Występuje przede wszystkim u zwierząt, które mają osłabiony układ immunologiczny. Grzybice powierzchowne to dermatofitozy. Przyczyną są najczęściej grzyby Microsporum lub Trichophyton. Zakażenie następuje w wyniku bezpośredniego kontaktu z zainfekowanymi włosami lub zainfekowanym naskórkiem. Objawy grzybicy u psów to okrągłe wyłysienia, łuski i strupy. Leczenie jest długotrwałe, może potrwać nawet kilka tygodni. Choroby genetyczne ziarniniakowe zapalenie gruczołów łojowych To choroba genetyczna, o podłożu autoimmunologicznym. Dochodzi do zaburzeń rogowacenia skóry. Skutkiem tego jest zatkanie przewodów wyprowadzających gruczołów łojowych i ich zapalenie. Objawy to wyłysienia lub utrata podszerstka, nadmierne rogowacenie skóry, ropne lub łojotokowe zapalenia skóry. Często występuje u takich ras, jak: – akita; – pudel; – hovawart. wyłysienia rozjaśniające kolor sierści Pierwsze objawy mogą pojawić się już w 3 miesiącu życia psa. Najpóźniej manifestują się do 3 roku życia czworonoga. Włosy są matowe i suche. Wypadają przede wszystkim te puchowe, włosy ościste są mniej wybarwione. Wyłysieniom czasem towarzyszy świąd i łojotok. Choroba częściej występuje u psów z błękitnym umaszczeniem. Rasy predysponowane to: – doberman; – pinczer miniaturowy; – whippet; – sznaucer. Stres, nerwica i depresja Nieprawidłowości na tle zaburzeń neuropsychogennych także mogą być przyczyną nadmiernego wypadania sierści. Zmiany są wówczas uogólnione, nie występują w formie pojedynczych ognisk wyłysień. Trudno je zdiagnozować. W pierwszej kolejności należy wykluczyć inne przyczyny nadmiernego wypadania sierści. Zapalenie skóry wywołane nadmiernym wylizywaniem skóry, nazywane także ziarniniakiem z wylizywania obwodowych części kończyn jest schorzeniem wtórnym. Pierwotną przyczyną jest kompulsywne, nieustające wylizywanie niektórych obszarów ciała. Ponad połowa psów, które cierpią na to zaburzenie ma zaburzenia lękowe (lęk separacyjny, fobię dźwiękową, agresję lękową). Chore psy kompulsywnie wylizują kończyny lub inne miejsca na ciele, co doprowadza do utraty włosów i powierzchownego uszkodzenia ciągłości skóry. Zmiany dotyczą najczęściej kończyn przednich. To poważna choroba, która wymaga leczenia przez behawiorystów i wykwalifikowanych lekarzy weterynarii. Kiedy wypadanie sierści powinno nas zaniepokoić? Wypadanie sierści jesienią czy wiosną nie powinno dziwić żadnego miłośnika psów. To naturalne zjawisko adaptacyjne, które przygotowuje zwierzę na zmianę warunków atmosferycznych. W takich sytuacjach wystarczy kilka razy w tygodniu lub codziennie wyczesywać martwe włosy i regularnie odkurzać mieszkanie. Są jednak sytuacje, w których wypadanie sierści może zaniepokoić opiekuna. Jeśli pies, oprócz wyłysień, cierpi także na świąd, łupież, nadmierne rogowacenie naskórka, zmiany ropne, zaburzenia w pigmentacji włosów, zgrubienie skóry lub ma inne objawy dotyczące skóry, pazurów lub włosów, należy się z nim udać do lekarza weterynarii na wizytę. Konieczne może okazać się pobranie zeskrobin, wysłanie próbek do laboratorium na specjalistyczne badania oraz obejrzenie włosów pod mikroskopem. Wszystkie zmiany miejscowe na skórze powinny od razu niepokoić, zarówno te symetryczne, jak i niesymetryczne lub pojedyncze. Mogą to być objawy różnych schorzeń, między innymi tych o podłożu endokrynologicznym, genetycznym lub alergii. Sierść u suk w czasie połogu lub podczas laktacji może nadmiernie wypadać. Jest to związane ze zmianami hormonalnymi, które zachodzą w jej ciele, ale może także wynikać z nieprawidłowej diety lub przewlekłego zmęczenia, które jest spowodowane opieką nad miotem. W takich sytuacjach najczęściej dochodzi do samoistnej poprawy stanu sierści, ale dla wykluczenia innych przyczyn, należy udać się z suczką do lekarza weterynarii. Aby jej nie stresować, możesz zabrać ją ze szczeniętami przy okazji pierwszego odrobaczania szczeniąt lub ich pierwszego szczepienia. Jakie preparaty podawać psu na wypadanie sierści? Ze względu na to, że przyczyn wypadania sierści jest tak wiele, w pierwszej kolejności, przed wprowadzaniem leczenia, należy ustalić co powoduje łysienie. Najlepiej udać się do lekarza weterynarii, który zbada psa klinicznie, pobierze zeskrobiny i włosy oraz je zbada. Wskazane jest także wykonanie podstawowych badań krwi (morfologii i biochemii krwi). Dopiero po ustaleniu przyczyny, można podjąć leczenie. W przypadku obecności pasożytów skórnych, należy rozpocząć leczenie przeciwpasożytnicze, przy wykryciu infekcji bakteryjnej, wskazana będzie antybiotykoterapia, a w przypadku grzybicy, należy zastosować leki przeciwgrzybicze. Suplementy diety (witaminy, makro- i mikroelementy) są wskazane dla psów z niezbilansowaną dietą. Nie powinny być podawane psom bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem weterynarii, ponieważ specjalista musi ustalić, który rodzaj preparatu lub jaka dieta będzie najlepsza dla Twojego psa. Sierść psa jest zazwyczaj bardzo łatwa w pielęgnacji. Należy ją przeczesywać za pomocą szczotki lub grzebienia raz w tygodniu (lub częściej) i wyczesywać martwe włosy i martwy podszerstek. Kąpiel psa to kwestia indywidualna, częstość zależy od opiekuna i trybu życia. Po umyciu psa, warto zastosować na sierść odżywkę, która nada włosom połysk. Zapytaj lekarza weterynarii lub groomera o rodzaje odżywek i wybierz tę, która sprawdzi się najlepiej. Pamiętaj, by dokładnie oglądać skórę podczas kąpieli pod kątem obecności pasożytów zewnętrznych. Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena / 5. Liczba głosów 149 Brak głosów. Oceń artykuł! 200 obrazki Rak odbytnicy są dostępne na licencji bez tantiem Najlepsze dopasowanieŚwieżePopularneRak jelita grubego Anatomia modeluRak jelita grubego Anatomia modeluRak jelita grubego Anatomia modeluPrzycięte strzał pokazuje niebieski świadomości wstążki na białym tle na raka prostaty, biały koncepcja człowiekaRak jelita grubego Anatomia modeluRak jelita grubego Anatomia modeluPrzycięte strzał lekarza z stetoskop wyświetlone niebieskiej wstążki na białym tle na raka prostaty, biały koncepcjaKoncepcja raka jelita grubegoKoncepcja raka jelita grubegoCzęściowy widok para trzymając taśmy o różnych kolorach na białym tle na biały, koncepcja raka jelita grubegoKolonoskopia powołanie data w kalendarzuGruczołu krokowego narządówLeczyć raka słowa w badaniach medycznych nici dnaCzęściowy widok człowieka z niebieski świadomości wstążki na białe, koncepcja raka jelita grubegoLeczyć raka - różowy guzikDiagnoza rak jelita grubego napisane w diagnostyczny formie i widok człowieka z niebieski świadomości wstążki na białe, koncepcja raka jelita grubegoRak jelita grubego Anatomia modeluRak jelita grubego Anatomia modeluRak jelita grubego Anatomia modeluChonburi, Tajlandia-3 sierpnia 2018: Stomahesive Wklej. Stomahesive produkt Convatec. Produkty do pielęgnacji stomii i jeden kawałek je ileostomię lub kolostomii produktów Objawy raka odbytuChonburi, Tajlandia-3 sierpnia 2018: Proszek ochronny Stomahesive. Stomahesive produkt Convatec. Produkty do pielęgnacji stomii i jeden kawałek je ileostomię lub kolostomii produktów Tajlandia-3 sierpnia 2018: Proszek ochronny Stomahesive. Stomahesive produkt Convatec. Produkty do pielęgnacji stomii i jeden kawałek je ileostomię lub kolostomii produktów widok ścian jelit. Rak jelita grubego (CRC), rak jelita grubego, rak okrężnicy lub odbytnicy. Nieprawidłowy wzrost komórek, które atakują lub rozprzestrzeniają się na inne części ciała. 3d renderowanieWewnętrzny widok ścian jelit. Rak jelita grubego (CRC), rak jelita grubego, rak okrężnicy lub odbytnicy. Nieprawidłowy wzrost komórek, które atakują lub rozprzestrzeniają się na inne części ciała. 3d renderowanieWewnętrzny widok ścian jelit. Rak jelita grubego (CRC), rak jelita grubego, rak okrężnicy lub odbytnicy. Nieprawidłowy wzrost komórek, które atakują lub rozprzestrzeniają się na inne części ciała. 3d renderowanieBliska azjatycki człowiek pokazuje, że miał hemoroidy objawy raka odbytnicy na białym tleBliska azjatycki człowiek pokazuje, że miał hemoroidy objawy raka odbytnicy na białym tleJeden kawałek je ileostomię lub kolostomii produktów etui na białym tle. Pięć etui stomijny na ciemnym tle. Przezroczyste kolostomii worek dla chorych na raka odbytnicy lub jelita grubegoJeden kawałek je ileostomię lub kolostomii worek produkty na białym na czarnym tle. Pięć etui stomijny na ciemnym tle. Przezroczyste kolostomii worek dla chorych na raka odbytnicy lub jelita grubegoBlue ribbon świadomości na białym tleTypy rakaPierwszy egzamin prostatyZbliżenie ręki trzymającej czopek świeca na łonie natury światła rozmycie tła. Leczenie hemoroidy koncepcjiPolipy jelita człowieka. IlustracjaRak jelita grubego Anatomia modeluZbliżenie raka jelita grubego--renderowania 3dKoncepcja raka jelita grubegoRak jelita grubego słowo cloudPapier z raka jelita grubego i ciemno niebieską jelita zbliżenie--renderowania 3dRak jelita grubego Anatomia modeluDiagram Przewlekłe zapalenieAdenomatours polip. renderowania 3D. Polip, które mogą przekształcić się w raka jelita grubego. Takie polipy są uważane za przedrakowe. Prawie wszystkie nowotwory jelita grubego uruchomić z polipami gruczolakowatymi jelita. IlustracjaBiały z tworzywa sztucznego kolostomii worek na zielonym tlePracownik biznesowy dziewczyna w biurze pojęcie odbytnicy ból kaszel i dysbioza, problemy z trawieniem, biegunka, choroby biuroweMężczyźni wchodzący do toalety i koncepcji krwawienia z odbytnicy, Objawy poważnej choroby, takie jak rak jelita grubego, hemoroidy i krwawienie z przewodu pokarmowegoMężczyźni wchodzący do toalety i koncepcji krwawienia z odbytnicy, Objawy poważnej choroby, takie jak rak jelita grubego, hemoroidy i krwawienie z przewodu pokarmowegoKoncepcja raka jelita grubegoAdenomatours polip. renderowania 3D. Polip, które mogą przekształcić się w raka jelita grubego. Takie polipy są uważane za przedrakowe. Prawie wszystkie nowotwory jelita grubego uruchomić z polipami gruczolakowatymi jelita. IlustracjaŚwiadomość raka jelita grubego z granatową wstążką na białym tle ze ścieżką wycinaniaRak jelita grubego / okrężnicy, zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) i świadomość stwardnienia guzowatego symboliczne z granatową wstążką z granatową wstążką na białym tle z ścieżką wycinaniaRak jelita grubego Anatomia modeluCiemnoniebieska wstążka do jelita grubego - świadomość raka jelita grubego na pomocy lekarzaRaka Słowa nieindeksowane na czerwony znakPolipy jelita. renderowania 3D. Polipy są wzrost tkanki, występujące na błony śluzowej jelita grubego lub odbytnicy. Nieleczona polipów jelita grubego może przekształcić się w raka jelita grubego. IlustracjaRak jelita grubego słowo cloudKomórek raka jelita grubegoEndoskop usunąć polip okrężnicyLekarz za pomocą tabletu Pc z medyczną koncepcję raka jelita usunąć polip okrężnicyCiemnoniebieska wstążka. Świadomość raka okrężnicy. koncepcja opieki zdrowotnej i kaktus stoi na tle lekarza noszącego rękawiczkę. Pojęcie bólu odbytnicy, hemoroidy, świąd odbytu, proktologiaRaka jelita grubego w wykazie diagnozę medyczną koncepcjęLekarz wskazując na model niezdrowego dolnej odbytnicy z zapalnymi strukturami naczyniowymi na białym tle, zbliżenie. Problem hemoroidówMarch Colorectal Cancer Awareness month, Kobieta trzymająca ciemną Niebieską Wstążkę za wspieranie ludzi żyjących i chorych. Opieka zdrowotna, nadzieja i koncepcja Światowego Dnia RakaKoncepcja. Mężczyzna trzyma kaktusa jako symbol bólu odbytnicy. Żylaki jelita cienkiego. Ból odbytnicy, hemoroidy i ból w układzie wydalniczym ciała. Proktologia3D Ilustracja polipu żołądkowo-jelitowego podczas EntersocopyLekarz trzymający model niezdrowej dolnej odbytnicy z zapalnymi strukturami naczyniowymi na białym tle, zbliżenie. Problem hemoroidówPolipy jelit, polipy jelita grubego, ilustracja 3D pokazująca liczne polipoiczne występy na wyściółce jelita grubegoNiebieska wstążka na białym tle. Koncepcja świadomości raka u mężczyznMłody smutny mężczyzna leżący na kanapie przed lekarzem proktologiem w kliniceKobieta cierpiąca na bóle brzucha z kształtem narządów jelita cienkiego i grubego. Problemy z przewodem pokarmowym obejmują zapalenie jelita grubego, IBS lub raka jelita grubego. Koncepcja świadomości choroby jelita wskazując na model niezdrowego dolnej odbytnicy z zapalnymi strukturami naczyniowymi na białym tle, zbliżenie. Problem hemoroidówMarch Colorectal Cancer Awareness month, dark Blue Ribbon for support people living and disease. Opieka zdrowotna, nadzieja i koncepcja Światowego Dnia RakaPolip okrężnicy. Ilustracja polipektomii Colorectal Cancer Awareness month, Man holding dark Blue Ribbon for support people living and disease. Opieka zdrowotna, nadzieja i koncepcja Światowego Dnia RakaZdrowa anatomia jelita grubego na rękach lekarza. Pojęcie zdrowego trawienia jelita grubego, badań przesiewowych w kierunku raka jelita grubego, leczenia chorób jelita grubego lub świadomości raka jelita jelit, polipy jelita grubego, ilustracja 3D pokazująca liczne polipoiczne występy na wyściółce jelita grubegoMiesiąc Świadomości Nowotworów Kolorektalnych. Ilustracja na białym tleModel niezdrowej dolnej odbytnicy z zapalnymi strukturami naczyniowymi i kaktusami na jasnoniebieskim tle. Problem hemoroidówModel niezdrowego dolnego odbytnicy z zapalnymi strukturami naczyniowymi na białym stole. Problem hemoroidówMałe guzy na ścianie jelita grubego w raka jelita grubego 3d ilustracjiRęce trzymające niebieską wstążkę na białym materiale z przestrzenią do kopiowania. Wiedza o raku jelita grubego, rak jelita grubego osoby w podeszłym wieku i dzień cukrzycy światowej, zapobieganie nadużyciom dzieci. Opieka zdrowotna, koncepcja nowotworowe, komórki nowotworowe, ilustracja 3D naukowaPolipy jelit, polipy jelita grubego, ilustracja 3D pokazująca liczne polipoiczne występy na wyściółce jelita grubegoDrewniana postać człowieka na kaktusach i kobietach cierpiących na hemoroidy w domu, kolaż ze zdjęciamiAnatomiczny model odbytnicy z hemoroidami na jasnym tle. Miejsce na tekstKoncepcja. Mężczyzna trzyma kaktusa jako symbol bólu odbytnicy. Żylaki jelita cienkiego. Ból odbytnicy, hemoroidy i ból w układzie wydalniczym ciała. ProktologiaAnatomiczny model odbytnicy z hemoroidami. Młoda kobieta cierpiąca na ból w domuUchyłki jelit zbliżenie--renderowania 3dMarch Colorectal Cancer Awareness month, Mężczyzna trzymający ciemny niebieski RKobieta trzymająca tyłek, koncepcja opieki zdrowotnej hemoroidów, zaparcia, biegunka, zatrucie pokarmoweKobieta trzymająca tyłek, koncepcja opieki zdrowotnej hemoroidów, zaparcia, biegunka, zatrucie pokarmoweLekarz trzymający czopek w pobliżu człowieka cierpiącego na ból hemoroidów. Ilustracja niezdrowego dolnej odbytnicyHemoroidy. Drewniana postać ludzka w pobliżu kaktusa i ilustracje niezdrowego dolnego odbytuRęce trzymające niebieską wstążkę na białym materiale z przestrzenią do kopiowania. Wiedza o raku jelita grubego, rak jelita grubego osoby w podeszłym wieku i dzień cukrzycy światowej, zapobieganie nadużyciom dzieci. Opieka zdrowotna, koncepcja Colorectal Cancer Awareness month, Man holding dark Blue Ribbon for support people living and disease. Opieka zdrowotna, nadzieja i koncepcja Światowego Dnia RakaChirurgiczne rozpoznanie raka jelita grubego. Narzędzia chirurgiczne medyczne skalpela, rękawice lateksowe, badanie krwi analizy leżą blisko obok tekstu napis diagnozy raka jelita grubego. Koncepcja dla onkologii Przepuklina jest problemem wielu psów. Niektórzy właściciele mogą zauważyć na ciele zwierzęcia dziwną wypukłość, którą można wcisnąć do środka, lecz szybko powraca. W zależności od rozmiaru przepukliny, stanowi niegroźną wadę kosmetyczną, czasem może dojść do uwięzienia jelita w tym zaułku i doprowadzić do zaburzeń w układzie pokarmowym. Przepuklina u psa Przepuklina jest problemem wielu psów. Niektórzy właściciele mogą zauważyć na ciele zwierzęcia dziwną wypukłość, którą można wcisnąć do środka, lecz szybko powraca. W zależności od rozmiaru przepukliny, stanowi niegroźną wadę kosmetyczną, czasem może dojść do uwięzienia jelita w tym zaułku i doprowadzić do zaburzeń w układzie pokarmowym. Zazwyczaj nie jesteśmy w stanie oszacować skali zagrożenia, więc najlepiej jak każda przepuklinę obejrzy lekarz weterynarii i podejmie decyzję odnośnie dalszego postępowania. Lekarz weterynarii bierze pod uwagę wielkość i rodzaj przepukliny, płeć oraz przeznaczenie użytkowe psa. Schorzenie to dotyka psy w różnym wieku, zarówno starsze, jak i młode osobniki. U szczeniąt występuje przepuklina wrodzona, u nieco starszych urazowa. Schorzenie to polega na nieprawidłowości w budowie jamy brzusznej, w wyniku której pojawiają się komplikacje w umiejscowieniu niektórych organów wewnętrznych. Przepuklina pępkowa Jest to wada występująca u młodych psów. Pojawia się w wyniku nieprawidłowego zrośnięcia pierścienia pępkowego i linii białej. Jest uwarunkowana genetycznie, więc nie zaleca się rozmnażania psów, u których zdiagnozowano to schorzenie na tle dziedzicznym. Najczęściej spotyka się ją u ras, takich jak wyżeł weimarski, basenji, pekińczyk. Objawy kliniczne nie są widoczne u osesków, worek przepuklinowy może być widoczny dopiero u kilkutygodniowego pieska. Oprócz uwarunkowań genetycznych, do przyczyn powstania tego schorzenia zalicza się ciągnięcie pępowiny podczas porodu. W wyniku tego powstają nieprawidłowości w budowie ściany brzusznej i tworzą się luki, w które wnika treść. Takie sytuacje mogą pojawić się w momencie nieodpowiedniego przegryzania pępowiny przez sukę lub też, jeśli osesek zwisa na pępowinie podczas porodu na stojąco. Działanie zapobiegawcze, poprzez unikaniu naprężaniu pępowiny, może zminimalizować wystąpienie tego schorzenia. Jeśli jest to niewielkie uwypuklenie, to w worku przepuklinowym zazwyczaj znajduje się kawałek sieci i tkanki tłuszczowej. Często stanowi jedynie defekt kosmetyczny i jest usuwany przy okazji innego zabiegu, np. sterylizacji. Jednak do 6 miesiąca życia worek zazwyczaj sam zanika. W takich sytuacjach, należy jedynie monitorować jego stan i odprowadzać zawartość do jamy brzusznej. W nieco większym worku przepuklinowym, mogą znaleźć się również fragmenty jelit, co już stanowi zagrożenie życia psa. Potrzebna jest operacja. Czasem zdarza się tak, że treści z worka nie można wtórnie wcisnąć do jamy brzusznej, może to być przyczyną zrośnięcia się obu elementów. W przypadku występowania jedynie niewielkiego worka przepuklinowego, objawy nie są widoczne, ponieważ nie przeszkadzają psu i nie zadają bólu. Jeśli do worka dostaną się części jelita, mogą powodować bóle brzucha, w bardziej skomplikowanych przypadkach zapalenie otrzewnej. Zabieg polega na zlikwidowaniu worka przepuklinowego, poprzez umieszczenie jego treści ponownie w jamie brzusznej oraz zamknięciu otworu. Operacje tego typu przeprowadza się zazwyczaj u psów powyżej 2-3 miesiąca życia. Jeśli istnieje zagrożenie życia, zabieg przeprowadza się adekwatnie do sytuacji. Operacja nie jest skomplikowana, mogą jednak pojawić się zagrożenia związane z wybudzeniem szczenięcia. W miarę wzrostu psa, worek przepuklinowy może się powiększać, zaś pierścień przepuklinowy zwęża się. Zawsze operuje się suki, ze względu na wystąpienie możliwości ciąży i porodu, a także psy myśliwskie. Przepuklina przeponowa Ten rodzaj przepukliny najczęściej występuje pourazowo u psów powypadkowych, np. potrącenia, pogryzienia. Powstaje, na skutek uszkodzeniu przepony, w wyniku której treść jamy brzusznej może przedostać się do klatki piersiowej. Przyczyną mogą być złamane żebra, które przebijają przeponę. Pies ma wówczas wyraźne problemy z oddychaniem. Trzeba wykonać badanie radiologiczne klatki piersiowej i, jeśli stan pacjenta na to pozwala, torakoskopie. Badanie to polega na wprowadzeniu do płuc urządzenia, które umożliwia zobaczenie chorego obszaru oraz ewentualnie pobranie próbki do badań. Leczenie opiera się na wykonaniu zabiegu chirurgicznego i zespolenia uszkodzonych tkanek. Wykonywany jest najczęściej poprzez laparotomię. Jest to inwazyjna metoda, dlatego też korzystniejsza wydaje się torakoskopia. Dzięki niej pies nie odczuwa dużego bólu, to nowa możliwość leczenia przepukliny przeponowej. Przepuklina pachwinowa Jest to kolejna przepuklina uwarunkowana genetycznie. Częściej występuje u suk, niektóre rasy mają większą predyspozycję do tego schorzenia. Ten typ przepukliny najczęściej spotyka się u bassetów, pekińczyków, basenji, west highland white terrierów. Powstaje przez nieodpowiednie wykształcenie się pierścienia pachwinowego, przez który przemieszczają się jelita. Może pojawiać się u psów, w wyniku opóźnienia zstępowaniu jąder, co z kolei jest przyczyną nieprawidłowego zamykania się pierścienia pachwinowego. Jednak zdecydowanie częściej pojawia się u suk. Objawem jest widoczny worek przepuklinowy w okolic pachwin. Wewnątrz tego tworu najczęściej znajduje się tłuszcz jelitowy. Rzadziej spotyka się przemieszczenie jelit. Jeżeli jest niewielki, można pozostawić i usunąć podczas innego zabiegu, który wymaga poddania narkozy. Przepuklina może być komplikacją podczas porodu, więc trzeba usunąć chirurgicznie to schorzenie. W momencie, gdy worek zwiększa swoją wielkość należy zoperować psa. Pozostawienie takiego stanu może doprowadzić do martwicy jelit, pęknięcie ściany jelitowej, w wyniku którego wystąpi zapalenie otrzewnej. Wystąpienie, na bazie uwarunkowań genetycznych, przepukliny pachwinowej nie wyklucza jednoczesnego pojawienia się pępkowej, więc należy monitorować stan psa. Polecane produkty data publikacji artykułu: 2010-06-10 Popularne teraz Komentarze

rak odbytu u psa zdjecia